Değişmişti adam.
Saçları uzamış, sakallarına karışmış fakat hala kilo verememişti.
Kadın değişmeyen bir şeyler aradı eline aylar sonra geçen, orada kimin olduğunu seçmenin zor olduğu, kalitesi iyi olmayan çekilmiş o tek kare fotoğrafta.
Aradı...
Belki günler, belki haftalarca...
Aslında bulmak zor değildi, sadece görmek istememişti.
Değişmeyen o tek ayrıntı; adam hala kadını sevmiyor, gözleri hala sevgisizlikten yakınıyordu.
Sonra kenara attı fotoğrafı.
Ve bir sigara yaktı.
Geçti mi?
Hayır.
Geçicek mi?
Bilmiyorum.
Ama, yani sanırım, bir şey hissetmiyorum.
Bu da iyi olan kısım mı ?
Hani şu kötünün iyisi dediğimiz cümle.

Birlikte baharlar yaşamalıyız sevgilim.

Papatya tacı yapmayı öğrenmeliyiz. Kayan yıldızlardan dilekler dilemeliyiz. Evet, yalnız sen ve ben otostop çekerek Gürcistan sınırına tırmanmalıyız. Gidilmedik bütün ücra köşelerde kamp kurmalıyız.

Rüzgara karşı şarkılar söyleyip, bir bardak çayda sarhoş olmalıyız.

Ankara’nın sokaklarında kaybolup, çimenlerinde açmalıyız gözlerimizi sabaha.

Hangimizin elinin daha büyük olduğunu kıyaslamalıyız, belli belirsiz dizeler arasında.

Ve sevgilim hiç gitmemeliyiz birbirimizden. Gün doğarken başka pencerelerde olmamalıyız.

Aldığımız nefesleri birlikte vermeyeceksek, burada olmanın ne anlamı var ki?

Şimdi; koşup gelmelisin o çıkmaz sokaktan, beni şehre küstürmeden.

Bazen, hiç gitmemecesine aklıma geliyorsun. En ücra köşeye kıçını koyup kalkmak bilmiyorsun. Ağlamamı seyrediyorsun ama gözyaşlarımı silemiyorsun.

Aslında çok uzağız birbirimizden. Hem soyut hem somut olarak. Konuşmalarımız susmalara dönüşmüş, farklı hayat pencerelerinde geceyi izliyoruz. Aynı oda da dinlemiyoruz plak seslerini. İçimde bir kıpırtı, yüzümde senin hüznünün gölgesi var.

Bazen yüzün hayallerimden çıkmaya başlıyor, küçülüyor git gide. Sonra gözlüğümü takıp dalıyorum hayaline. Sabah yine besledim martıları, senin yokluğunda (ki aslında bu her zaman ) en iyi arkadaşlarım onlar. Sabah ayazlarında sonsuzluğa onlarla yürüyorum.

Söyleyemiyorum ama delice özlem var içimde sana karşı.